Over orgaandonatie

Orgaandonatie..het houdt me erg bezig. Vandaar maar een topic erover, ben benieuwd hoe jullie erover denken.

Zo,n 20 jaar geleden alweer maakte ik officieel een donorcodicil. Mijn codicil luidde NEE, ik wil geen donor zijn.
Het was toen, voor mij, een duidelijke keuze. Was daarmee voor mij " de kous " af ? Nee hoor, het heeft me altijd bezig gehouden. Tot op de dag van vandaag...

In de 60 jaar dat ik nu op aarde leef heb ik daarvan zeker 58 jaren de ander altijd op de eerste plaats gezet. De laatste 2 jaren is daar, gelukkig, verandering in gekomen.Daarom houdt dit me ook zo bezig !
Orgaandonatie..ik blijf het zo moeilijk vinden.
Mijn lichaam is het meest "eigen" wat ik heb, zo helemaal prive. Het is mijn eigen specifieke woning. Mijn genen zitten erin, mijn trilling, mijn karakter, mijn dna etc. Ik heb er zo,n moeite mee om dat specifieke "eigene" af te staan aan een ander. Tijdens mijn aardse leven nu heb ik heel veel medische zorg nodig gehad, ik vind het prettig als mijn lichaam , na mijn overgaan, daar los van mag zijn en in die zin ongeschonden mag blijven.
Ik heb ook de wens al kenbaar gemaakt , wanneer ik overga wil ik gecremeerd worden. Ik wil absoluut niet " de grond "in. Stel dat ik een orgaan doneer en die ontvangende persoon wordt , na overgaan, begraven, dan komt alsnog een "onderdeel" van mij in de grond.
Het begrip Naastenliefde , wat Heeb zo heel terecht als belangrijk beschrijft in zijn boeken, overweeg ikook hierin. Maar hoe ver mag of moet je gaan in dit begrip ?
Buiten dat, bij donatie, heb ik geen enkele inspraak {meer} waar mijn orgaan terecht komt. Wie krijgt dan mijn orgaan ? Ik wil dat graag bekijken vanuit mijn MENS zijn en het niet laten afhangen van ras, afkomst of financiele situatie of leeftijd van de ontvanger.
In China, waar donatie bij wet is geregeld, dreigt een overschot aan organen en die worden te koop aangeboden! Aan zo,n situatie wil ik niet meewerken!
Bovendien vraag ik mij af, wordt er bij mij niet "zomaar "vroegtijdig de stekker eruit getrokken om maar een orgaan te winnen ?
Daarbij speelt bij mij sterk de vraag...zijn organen bedoeld om in meerdere lichamen te funktioneren?
Ik besef heel goed...mijn lichaam is maar een tijdelijk iets, een jas die ik straks uit doe. Maar ik heb wel heel erg respect voor die jas, ik heb er immers in gewoond ?
Ook de vraag, zou ik zelf een donor orgaan willen, indien nodig ? Ik weet het nog niet...
Verstandelijk gezien reageer ik met : geen donor dan ook geen ontvanger !
Maar VOEL ik dat ook wel zo ? Stel dat ik een ontvanger zou willen zijn, wat "erf" ik dan aan genen, trilling, dna etc. van de ander ?
Ik reis veel en graag, ben vaak maanden van huis. Stel dat ik een acute nierziekte krijg, waardoor ik 3 dagen per week aan een ziekenhuis gebonden ben om te dialiseren, hoe denk ik DAN ?
Moeilijk hoor !
Staat voor mij wel buiten kijf, wanneer ooit mijn man of een van mijn kinderen een donatie nodig heeft, dan ben ik de eerste die klaar staat. Is dat wel eerlijk ?

Vanmorgen las ik in de krant dat Pia Dijkstra van D66 een wetsvoorstel wil indienen dat iedereen AUTOMATISCH donor is..tenzij de persoon anders aangeeft.Je moet dus stappen ondernemen als je GEEN donor wilt zijn. Dat gaat mij veel te ver. ik wil graag ZELF over mijn eigen lijf kunnen beslissen. Zelfbeschikkingsrecht heet dat.
Nou gaat het mij er niet om hier een politieke discussie over te beginnen.
Hoe zouden onze Gidsen het graag zien ? Wat vinden ze Boven hiervan ?
Dat zou nog een mooi onderwerp zijn in een toekomstig boek van Loes en Heeb.

Ik lees heel graag hoe jullie erover denken !

Liefs voor iedereen ,

Ineke.

Donor.
Of niet.
Ik zeg zelf al vanaf jonge leeftijd dat ik geheel mijn kist in wil.
Wetend dat ik er ook zelf niet om zal geven zodra ik ervan af ben maakt van mij evengoed geen donor.
Je stelt goede vragen!
Hoe ver mag je gaan in je naastenliefde ? Zo ver als dat jij wil. Mits er geen zelfbeschadiging aan wordt ondervonden.
Wij Zielen doen bijna alles onder het mom naastenliefde, fysieke realiteit, hersens, doen ons er echter anders naar kijken.

Genen, trilling, dna....
De 1ste en de laatste vallen voornamelijk onder fysieke. lichamelijke aanpassingen.
Zullen naar mijn idee ook vallen onder, wat doe je met je lichaam en geest om het orgaan 'eigen' te maken na transplantatie.
Trilling is volgens mij een combinatie van ZieleFrequentie en op welk niveau je lichaam mee-trilt.
Lichamelijk hebben ze medicijnen om afstoting te voorkomen en die werken niet feilloos...zal met die trilling en wat je doet in de geest te maken hebben.

Het zijn methodes om naastenliefde te kunnen tonen.
De 1 voeld zich vervuld als hij een deel van zichzelf (lichamelijk) mag/kan/zal delen.
De ander niet.

Ik denk dat Gidsen net zoals bij elk onderwerp simpelweg willen dat wij er gelukkig van worden. Dat wij doen wat wij wilden doen.
Wat dat ook is.

-Perspective

Ik ben geen donor, en waarom niet? vind ik al lastig uit te leggen, er is een gevoel in mezelf die op de een of andere manier zegt het niet te doen. Ik heb er geen goed gevoel bij donor te zijn en daarom doe ik het niet. Niet omdat ik een ander niet wil helpen. Dat wil ik wel, maar het hele donor zijn geeft me een gevoel van niet te doen.

Ergens las ik ook een stuk in de boeken van Jozef Rulof, en ik sta niet helemaal achter die boeken maar toch is er een stuk blijven hangen, ook over dat donatie niet goed is, omdat iemand van een verkeerde trilling gebruik maakt van een betere trilling waar hij niet aan toe is, en jij op die manier een ander helpt slecht te doen. Als jouw organen in een Moordenaar terrechtkomen is het niet goed wordt er geschreven. Ik weet het niet eens exact meer, en geloof het ook niet op die manier, maar ergerns zit er wel een klein iets in wat me toch wel zegt dat organen jouw trilling zijn en bij jouw horen.
Als ik zelf iets nodig zou hebben, en ik zou bijvoorbeeld het hart van een ander dragen, krijg ik nu al een onrustig gevoel. Wat misschien compleet onterrecht is maar toch heb ik het.

Ik geloof er ook wel in dat we overlijden op de tijd die geland is, en als je geen organen afgeeft aan iemand die het wel nodig had, dan moest het misschien zo zijn. Ik weet het niet goed.
Of misschien is het juist geland dat iemand wel een orgaan krijgt. Ik heb een vriendin gehad die een orgaan ontving, het is een paar jaar goedgegaan en toen overleed zei toch, ik ging me daardoor toch weer afvragen, of we niet gewoon gaan, wanneer we zouden gaan, met of zonder orgaan.

Ik vind het niet afstaan van een orgaan niet egoistisch, ik vind het niet kunnen dat ze het bij iedereen automatisch willen doen, en dat je het dan maar aan moet geven als je het niet wilt. Er zullen dan altijd mensen zijn die het toch niet wilden maar te laat of niet gereageerd hebben door wat voor reden dan ook.
Ik vind dat het gaat om hetgeen in je gedachte is, iemand die geen orgaan afstaat kan daardoor nog wel liefdevoller tegenover zijn medemens staan die het wel doet, het gaat erom hoe het overdacht is, hoe het gevoel erbij is.


Ik las laatst een boek waarin stond dat je jezelf altijd voorop mag stellen, ik vond het vreemd, omdat ik meestal altijd eerst aan anderen denk, en het raar vind jezelf voorop te stellen, maar ik ben er toch over na gaan denken, en zo raar is het eigenlijk niet. Het is goed om eigenliefde te hebben, en soms voor jezelf te kiezen denk ik.

Wetende dat dit topic al 4 jaar onaangeraakt is, wou ik het nog een keer lezen en zien of ik er nog iets zinnigs mee kon.

Ik heb in de laatste jaren een aantal medische ontwikkelingen meegekregen die dit topic dienen.

"Kunstmatige organen" en/of "Organisch kunstmatige organen".
Als ik het me correct herinner dan waren er een aantal mogelijkheden in aantocht.
Organen die gegroeid werden vanuit je eigen DNA/RNA/Stamcellen. Deze zijn dus een kopie van je eigen orgaan/organen en de kans op afstoting wordt daardoor iets van 0.01%.
En organen die ze opbouwden met de juiste cellen met een aangepaste 3D printer, maar sla me daar niet op vast.
Deze opties voorkomen het donor wel of niet gedoe, de handel in organen en het te kort aan bepaalde organen voor transplantatie.
Tevens waren ze op het punt dat ze longen konden laten groeien. Wat ongekend was omdat het tot dus ver onmogelijk was bevonden dit te doen.
Naar mijn idee, goede ontwikkelingen, tenzij het 400.000 euro moet gaan kosten om een 'natuurlijk' gegroeid orgaan te kunnen ontvangen. Mijn idealistische perspectief blijft vinden dat het voor ieder beschikbaar moet zijn als het nodig is, ongeacht je financiële situatie, lokatie op de planeet en achtergrond.
Dus ja, ook voor een moordenaar.

-Perspective