Poezie (e.d.).

Hier dan een schrijfseltje van mij...




Vertroebeling.

Als het licht vertroebeld wordt,
en niet meer dezelfde glans heeft van toen
En je continue maar afvraagt,
wat je anders en beter had kunnen doen.

Weet dan dat een licht,
die soms ook de schaduw ontvangt
Er altijd sterker uit zal komen
En het licht, de schaduw zelfs bedankt.

Want zonder die momenten,
waarop je jezelf afvraagt doe ik het goed?
Zul je minder diep denken en voelen,
waarom je dat licht zo aanbidden moet.

Het is niet erg als de glans even weg is,
verdwenen, slecht vindbaar of te zwak
Want altijd zul je het hervinden,
omdat men ooit eens jouw licht opstak.

En een licht ooit aangestoken,
zal noot verloren gaan, echt niet
Hij zal wel weer gaan schijnen,
als jij in alle dingen weer meer licht ziet.

Want licht steekt ander licht aan,
heeft lief en verwarmt elkaar
Als jouw vertroebeling iets op zal heffen,
dan is het licht weer daar.

Mooi Marloes <3 en ook zo Waar <3

dank je voor het delen x

Een mooi schrijven is dat van Desmond Tutu, bedankt voor het plaatsen!

Lieve Marloes,

Hartelijk dank voor je mooie gedicht ! Je hebt het mooi verwoord, dat licht, eens aangestoken, nooit verloren zal gaan !
Dat hebben mensen die op het punt staan een einde aan hun leven te maken zo zeer nodig !

Dit onderwerp heeft me de "inspiratie" gegeven tot het schrijven van het hierna volgende gedicht :

EER HET LEVEN

Nooit heb ik me tot zoiets willen verlagen
Toch heb ik eens de hand aan mezelf geslagen
Ik viel in een diepe duisternis koud en kil
Vol smartelijke kreten en ijzingwekkend gegil

Een wezen verscheen in een aureool van licht
Klaarhelder werd toen het woord tot me gericht
Arm kind, hoe onnadenkend en zo onwetend
Tot je eigenlijke aardse dood blijf je vastgeketend

Helaas heb je voortijdig het Levenslicht gedoofd
En heb je jezelf van een belangrijke les beroofd
Het Leven moet je eren, al is het nog zo zwaar
Het is er om te leren, je bent nog lang niet klaar

Van ellende en spijt kon ik me wel verachten
Jarenlang moest ik op mijn bevrijding wachten
Een leven om te eren, dat ligt nu voor me klaar
Veel zal ik moeten leren, dat ben ik me gewaar


Liefs, Priscilla.


]


]

Prachtig geschreven Priscilla!
Ik zie het wezen in Aureool van licht haast voor me, en het leven hoe moeilijk ook, eens komt het goed.

Liefs Marloes

Lieve allemaal,

Deze gedichtjes dateren van enige tijd geleden, maar omdat ze over het onderwerp gaan waar we het nu over hebben, wil ik ze hier plaatsen.
Het gedicht met de titel ALLEEN is een vervolg op het gedicht SAMEN.


SAMEN


Je zou er zijn voor het leven
Maar dat was je niet gegeven
Tussen ons zo'n hechte band
Die is nu met zwart omrand

Ledig slijt ik al mijn dagen
Ik kan het niet meer verdragen
Waarom ging je van me heen
Voor mij is er echt maar één

Al die tijd van lief en leed
Stond je steeds voor mij gereed
Jij wou altijd bij me zijn

Nu sta ik voor jou gereed
'k Heb genoeg van al m'n leed
Ik wil altijd bij jou zijn



.......................................................................................................................


ALLEEN


Waarom zie ik jou maar niet
Doe me toch niet zo'n verdriet
'k Ben hier moederziel alleen
'k Hou me amper op de been

Waarom kom je me niet halen
'k Ben zo moe van al dat dralen
Kou gaat me door merg en been
Waar moet ik in Godsnaam heen

'k Was het zat en levensmoe
'k Wilde zo graag naar je toe
Ik was echt heel diep gezonken

Nu ben ik het wachten moe
't Lukt me niet wat ik ook doe
Want ik zit hier vastgeklonken




Liefs, Priscilla.

Mooi geschreven Pirscilla, al wordt ik er helemaal droevig van. Maar dat beteket dat je goed kunt schrijven.

Met Hem

Zonde morren zonder klagen
Heb ik lang mijn straf gedragen
Nu vind ik het goed en wel
Ik ben toch niet meer in tel

Ik wil me niet meer verlagen
En nog langer kou verdragen
Morgen trek ik aan de bel
Ik zeg jullie nu vaarwel

Deze brief heb ik geschreven
Toen ik wars was van het leven
Hij is toen naast mij gaan staan

Voor Hem ben ik weer gaan leven
Hij heeft mij een doel gegeven
Met Hem ben ik blijven staan


.......................................................



Opnieuw geboren

Ik heb er op los geleefd
Naar verdoving zitten smachten
In het ledige gezweefd
Om de pijn maar te verzachten

Niets dan angst heb ik beleefd
In die slapeloze nachten
Hele stukken niet beleefd
En het leven slechts verachten

Al die jaren dat ik vocht
Heb ik nooit naar Hem gezocht
God ik voelde me verloren

Toen ik naar een uitweg zocht
Heeft Hij mij die dag bezocht
Ik ben toen opnieuw geboren


Prisca

MEISJE VAN VIJFTIEN

Ze vond het raar zichzelf nog te zien
Ze had toch van het leven afgezien
Hoe kon ze zich van alles bewust zijn
Ze zat nog steeds met diezelfde pijn

In haar voorbije leven werd ze zestien
Dat leven hield ze al gauw voor gezien
Ze leefde voortdurend met zoveel pijn
En wilde er heel snel bevrijd van zijn

Ze had zich zomaar van het leven beroofd
Dat idee spookte almaar door haar hoofd
Dus had ze alles en iedereen verlaten

Er was haar zo dikwijls de Hemel beloofd
Waarom had ze hen klakkeloos geloofd
Ze kwijnt hier weg heel triest en verlaten


.....................................................................


VERLATEN

Wat ging er toch in je om al die tijd
Nu zijn we je helaas kwijt voor altijd
De leegte in huis doet nog teveel zeer
We blijven denken aan die ene keer

Je ging van ons heen voor jouw tijd
Zomaar stil verdwenen voor altijd
Hier in huis is niets hetzelfde meer
We denken aan jou nog iedere keer

Kon je er met ons niet over praten
We voelen ons verloren en verlaten
Je hebt ons voor het leven bezeerd

We konden dan nog 'ns met jou praten
Wellicht had je ons dan niet verlaten
En was alles nog ten goede gekeerd


PRISCA

ooh ((((((Priscilla)))))) zoveel wereld achter kleine woorden in korte verzen gegoten ... een universum ... littekens... Liefde ... Love you, waar je ook bent en wie je ook bent, om pijn zo te kunnen vertalen naar puur zijn en schoonheid ... dikke knuffel

Lieve Anja,

Een schat ben je, om me zo te bewieroken! Ik voel me heel erg vereerd, maar ik hoop niet dat ik nu naast m'n schoenen ga lopen, ha, ha !
Al deze gedichtjes worden me ingegeven als ik mensen hoor of iets lees over een bepaald onderwerp en als iets me aangrijpt.
Ik zal ook een commentaar achterlaten in het hoofdstuk HELP, waar jullie, Roel en jij , hebben gereageerd op een vraag van meisjeui, met een nogal uitgebreide uitleg.

Veel liefs, Priscilla.

Mooie veelzeggende gedichten Prisca!
Je bent een ware schrijfster!

xxx

Lieve Marloes,

Ook jij hartelijk dank voor je positieve reactie !

Ik miste je al een tijdje op de site.


Veel liefs, Priscilla.

IEMAND ANDERS

Het was een uitermate mooie dag
Toen op haar tachtigste verjaardag
Zij in een andere wereld opstond
En daar haar levensenergie hervond

Ze vroeg zich af met angst en beven
Hoe zij toch mogelijk voort kon leven
Haar Gids stelde haar hierin gerust
Het levensvuur wordt nooit geblust

Na lange tijd van kalmte en rust
Werd zij zich meer en meer bewust
Dat ze weer geboren moest worden

Zij kon zich weer op weg begeven
En kiezen voor een ander leven
Om weer iemand anders te worden


Prisca

LENTE
voor Irene


We hielden zo van lezen en woordspelen
We hadden veel tijd om samen te delen
Ook hielden we vele lange gesprekken
Ze konden ons urenlang horen kwekken

Je had die kwaal allang onder de leden
Elke dag hebben we voor jou gebeden
We konden het nog een paar jaar rekken
Maar tenslotte wilde je toch vertrekken

De ziekte was al te ver voortgeschreden
Je had je tot het einde moe gestreden
Je was helaas aan het eind van je latijn

Een jaar is inmiddels voortgeschreden
Het lenteseizoen is reeds ingetreden
De gedachte aan jou doet nog altijd pijn


....................................................................


BLOEMEN
voor Irene


Je was haast altijd door bloemen omgeven
Je genoot heel veel van het natuurleven
Tijdens de vakanties als het zonnig was
Zaten we onder de bomen op het gras

We spraken over het leven na dit leven
Dat iedereen gewoon verder zal leven
Dat ons overgaan volstrekt geen dood was
Slechts het uittrekken van een oude jas

Mijn gedachten gaan terug naar die keer
Dat we samen genoten van het weer
En dat jij sprak over je lichaamszeer

Je bent nu vrij en geniet van zijn sfeer
In een tuin vol met bloemen van de Heer
Vergeef mij m'n tranen om mijn hartzeer


PRISCA

En weer hele mooie gedichten!
Ik ben er nog steeds hoor Prisca! Alleen de ene keer even meer dan de andere keer, maar ik kom altijd terug.

Liefs

Blijven schrijven, hoor dames ... als het ècht raakt, dan raakt het he en dan gebruik ik geen wierook, maar dingen die in mijn hart opborrelen :p toedelsss anja

EEN TRAAN
Ode aan Moeder


Een Engel daalde bij haar neer
En boog voor haar keer op keer
Zwevend gaan ze naar het Licht
Een traan rolt over ons gezicht

Al haar Liefde daalt op ons neer
Haar leven hier hoeft niet meer
Ze is omringd door helder licht
Een traan rolt over haar gezicht

Ze heeft zoveel mensen bijgestaan
Van ieder gelaat wiste ze een traan
Ze leefde voor de armen en wezen

Waar ze samen naar toe zullen gaan
Zijn allen verlost van iedere traan
Zij is nu daar waar ze moet wezen


PRISCA

**************Kinderen**************


JIJ

Elk leven is een komen en gaan
Vol vreugde en zo af en toe een traan
Je krijgt helaas ook te maken met pijn
Het zal dus niet altijd gemakkelijk zijn

Wij samen doen er waarlijk alles aan
Dat jij moedig in het leven kan staan
Natuurlijk zullen wij er voor je zijn
Jij bepaalt de koers van je levenslijn

Dank je wel dat je ons hebt verkozen
Bij wie je een tijdje wilt verpozen
Jij, die nog maar net op Aarde bent

Dat je dit leven met ons hebt gekozen
We zullen je troosten en liefkozen
Jij, die ons nog maar net even kent

*******Jij, onze lieve kleine vent*******


PRISCA

RADELOOS

Willoos blijven ondergaan
Steeds proberen te vluchten
Iedere dag weer op te staan
Onder uitzichtloze luchten

Altijd leven met angst in het hoofd
Willen vergeten in snijdende pijn
Voor een groot deel reeds verdoofd
Meestal wakende in slaap zijn

Radeloos en onbegrepen
Zich onvermoed naar een uitweg slepen
Zich nauwelijks kunnen opheffen

Wat heeft hen hier gebracht
In deze gitzwarte nacht
Waar ze geen Licht aantreffen


PRISCA

JE GIDS

Ik wil het vandaag nog een keer proberen
*Je kunt niet op je schreden terugkeren
Ik wil het leven toch heus de rug toekeren
*Je zult nog tal van zaken moeten leren

Ik wil er echt met niemand over praten
*Wil je dan werkelijk de boel de boel laten
Hoor ik nu heus iemand tegen me praten
*Ik zal je nooit en te nimmer verlaten

Ik heb de brief gisteren al klaargelegd
*Heb je het leven toch vaarwel gezegd
Wat of wie houdt me toch aldoor tegen

*Voor dit leven heb je een eed afgelegd
*Toen heb je JA tegen dit leven gezegd
*Ik, je Gids, treur en houd jou nu tegen


PRISCA

GEWONE MENSEN

Gidsen zijn gewone mensen zoals wij
Alleen hebben ze er veel meer kennis bij
Ze leren ons oeroude wijsheden

Ze hebben een heel lange weg afgelegd
En hebben de Aarde lang vaarwel gezegd
Meer dan wij hebben zij lang geleden

Ze verblijven nu in hogere sferen
En helpen ons tal van zaken te leren
Ze zien veel meer dan wij hier beneden

De les dat de dood niet het einde is
Of dat ons leven verkorten zonde is
Weten ze uit hun eigen verleden

Ze willen ons bijstaan en geven ons raad
We kunnen hen volgen in woord en daad
Om aldus in hun voetsporen te treden

Ze weten als geen ander hoe te leven
Om vooral geen narigheid te beleven
En zo de Hemel te kunnen betreden


PRISCA

ALLEEN U

Voor die kleinen die geen kind meer zijn
Omdat zij zwaar werk moeten verrichten
Die in wanhoop verblijven en in pijn
Omdat dat hun familie kan verlichten

Voor die vrouwen die leven onderaan
Omdat hun vaders en broers dat willen
Die in wanhoop alles moeten ondergaan
Omdat zij totaal niets hebben te willen

Voor die mannen die gefolterd worden
Omdat zij hun mening verkondigen
Die in wanhoop opgesloten worden
Omdat men het opvat als zondigen

Voor dezen die zich niet kunnen verweren
Vraag ik U met heel mijn hart
Maakt dat niets hen meer kan deren
Maakt een einde aan hun smart

Voor al dezen die in nood verkeren
Vraag ik U met alle kracht
Kunt U voor hen het tij doen keren
U ALLEEN heeft deze macht


PRISCA

JOUW PLEK

In het borduurwerk van het leven
Ben jij daarin de zon misschien
Jij moet op die plek warmte geven
Dat heb je over het hoofd gezien

We zijn allen met elkaar verbonden
Hoe de verhoudingen ook staan
We hebben vast relaties geschonden
Maar doen er steeds het beste aan

Allen willen dat er een kunstwerk komt
In mooi geel, rood, blauw en groen
Maar als op één plek geen garen komt
Kunnen we er verder niets mee doen

Als jij de stralen van je zon weghaalt
Voelen we vanzelfsprekend het gemis
We moeten wachten tot die zon straalt
Tot jouw plek weer ingenomen is


PRISCA